Vroeg in Maart 1907 het Simon Koper en sy mense hulle weer in Duits-Suidwes-Afrika bevind, by Kowise Kolk. Daar het majoor Pierer hulle probeer ompraat om na Gochas te trek waar vredesonderhandelinge sou plaasvind. Instede daarvan het Koper en sy mense terug na die Britse gebied getrek, oor die 20e lengtegraad, tot by Geinab, digby Grootkolk, vandag ‘n bekende baken in die noorde van die Kgalagadi Oorgrenspark.

Net daarna op 31 Maart 1907 het die Nama-oorlog ge-eindig, of so het Keiser Wilhelm die tweede gedink.

Koper en sy mense was Duitse onderdane wat hulle op Britse grondgebied bevind het. Boonop was hulle gewapen en het geweier om hulle wapens op te gee. Die ding was dat hulle so ver van die beskawing en veral vanaf water was dat die paar SA polisiemanne wat op Rietfontein gestasioneer was dit onmoontlik gevind het om hulle op te spoor, wat nog te sê ontwapen of arresteer.

In Junie 1907 kry kaptein Friedrich von Erckert, bevelvoerder van die Schutztruppe in noordelike Namaland, opdrag om die probleem van Simon Koper op te los deur hulle te vang of dieper in Betsjoeanaland in te dryf. Hy besluit om sy troepe met kamele te voorsien. Dit het geweldige beplanning en voorbereiding gekos.

Luitenant Oberg word getaak om die kamele op te lei en spesiale saals te maak. Hy bestel nog ekstra kamele en lei die diere op. Ondertussen vreet die spul woestynskepe baie gras. Dit gee my honderd jaar later die kans om die hoofkarakter van my drama by die ekspedisie betrokke te laat raak.

Op 24 Oktober 1907 skryf die goewerneur van Duits-Suidwes-Afrika, von Lindequist aan die Britse kommissaris Lord Selborne oor die teenwoordigheid van die Namas en die konstante probleem met oorgrens insurgensie. Eers op 4 Desember antwoord Selborne sonder om toestemming te gee vir ‘n Duitse inval. Die Duitsers besluit om eerder langs diplomatieke kanale verskoning te vra, as om verder te sukkel om toestemming te kry. Von Erckert ontwikkel ‘n obsessie. Hy wil Simon Koper te alle koste in die hande kry.

Laat in 1907 en vroeg in 1908 bevestig verskeie verspieders die teenwoordigheid van die Fransmanne in die omgewing van Grootkolk, Geinab en Lijersdraai.

Op die 4e Maart 1908 kom die bevel om te marsjeer. 373 Duitse troepe, 23 offisiere, 120 nie-blanke bediendes en 4 mediese beamptes trek met 710 kamele en hulle spesiale saals in die rigting van Geinab. Op 7 Maart drink die kamele hulle laaste water vir die volgende 9 dae.

Op 11 Maart bereik hulle Geinab waar hulle kamp opslaan en ‘n tydelike hoofkwartier inrig. In hulle spoor, al die pad tot by Arahoab (vandag se Aranos) lê ‘n telegraaflyn wat hulle afgerol het om met die owerheid in Windhoek te kan kommunikeer.  Hulle het ook 4 masjiengewere.

Op die middag van 12 Maart 1908, op Geinab, ontvang dokter Ohlemann, die hoof van die mediese seksie, besoek van ‘n aantal offisiere. Hulle glo dat hulle leier, kaptein von Erckert van lotjie getik is oor sy obsessie met hierdie gevaarlike ekspedisie en vra hom, dokter Ohlemann, om von Erckert as sodanig te sertifiseer sodat hulle dan die ekspedisie kan afgelas. Die dokter weier, maar onderneem om hierdie daad van muitery nie te rapporteer nie.

Agtuur daardie aand trek die Duitse mag noordoos, op soek na Simon Koper en sy mense.