Ons is vanoggend (dit as nou gister, sonder internet) vroeg met die Kameel, my 17 jaar oue bakkie met die AHA skilpaddophuisie op sy rug, weg uit Pretoria op die eerste been van ons reis na die land van die Keiservoël, Namibië, voorheen Suidwes-Afrika, voorheen, Duits-Suidwes-Afrika, voorheen deels Namaland.

900 Kilometer verder kom die Kameel heel gepas onder die Molopo Kalahari Lodge se kameeldoringbome tot rus. Ons het voorspoedig gereis en baie gehad om oor te gesels en sommer net te dink. Dit was ’n lang reis, vandag, maar ook die voorafgaande agt jaar. Ek het myself vandag gereeld daaraan herinner dat ek nie besig is om swaar te kry nie, net soos ek myself ook ’n klompie jaar gelede vertel het dat ek nie besig was om te ly toe ek besig was om my heel laaste halfmarathon ooit te hardloop nie, want sien, dit alles is niks in vergelyking met wat my arme karakters in die boek moes deurmaak nie.

Om 125 kilometer te trek deur dik sand, met ’n ossewa, sonder water, in die gesig van ’n bose wind en opdraandes is swaarkry en lyding. Ons kla so maklik oor ons “swaarkry,” maar eintlik weet ons nie waarvan ons praat nie.

Ernst Luchtenstein, die hoofkarakter in my boek, vertel self in sy latere jare hoedat hy saam met sy skoonseun in ’n ligte vliegtuig gevlieg het vanaf Lüderitz na Keetmanshoop. Die vlug was so voorspoedig en gemaklik dat hy aan die slaap geraak het. Die afstand tussen Lüderitz en Aus het hulle in ’n halfuur afgelê,  maar as jong touleier het dieselfde reis hom vyftig jaar tevore ses weke met die ossewa geneem.

Ek sit nou heerlik met die ondergaande son op my rug en ’n koel briesie in my gesig en wag vir aandete. Rondom my is dit nie so stil soos ek dit graag wil hê nie, want dit is Saterdagaand op Askham. Die “vuurwater” waarteen sendeling Bam van Bethanië in 1883 sy Nama-gemeentelede gewaarsku het, aldus Die Keiservoël, het reeds vlamgevat onder party nasate. Die vloek van alkohol rus swaar op elke plattelandse dorpie, veral op ’n Saterdagaand. Miskien gaan ek vanaand swaarkry met luide musiek en geskree wat ons rus verstoor. Kan ’n mens hierdie proses ooit omkeer? Kan ’n mens die bendegeweld op die Kaapse Vlakte, die drank- en dwelmmisbruik in Namaland, orals, ooit verander? Of is dit ’n hopelose saak? Is dit nie min of meer die straf op die sondes van die vaders, tot in die derde en vierde geslag nie?

Ek weet nie, maar ons moet probeer. Die plek om dit te doen is by die jeug, hoe vroeër hoe beter. As ons ’n verskil wil maak moet ons by die kleuters begin. Wie gaan hierdie enorme taak aanpak?

Môre neem die Kameel ons oor die Rietfonteingrens. Daar sal ons weer op die uitkyk wees vir die Hoëveldskaapwagter (“capped wheatear”) wat ons ’n jaar gelede daar gesien het. Dit was kompleet asof die klein voëltjie ons in Namibië verwelkom het. Lesers van die boek sal uitvind dat die skaapwagtertjie ’n klein rolletjie speel in die boek.